De lente

De lente komt er weer aan. Af en toe dan ruik ik hem, voel ik hem en dan denk ik: yes, ik heb er zin in! En dan zit er weer een sneeuwlucht aan de einder en dan denk ik: maart roert z’n staart en april doet wat ie wil. Het kan vriezen het kan dooien en we zijn er nog niet. Carnaval is achter de rug, we hebben Aswoensdag gehad – om de betekenis daarvan voor carnaval te begrijpen is de kerk de aangewezen plek – en in de kerk is een begin gemaakt met het bloemstuk dat ons zal begeleiden in de veertigdagen-, de vasten-, of de lijdenstijd tot aan Pasen. En in die tijd gaat alles wat onder de bevroren aarde al is ontkiemd aan de oppervlakte komen en gaat geleidelijk aan de wereld mooi en groen maken. Het prille jonge groen, dat de bossen in oneindig veel kleurschakeringen gaat tooien, sneeuwklokjes, krokussen, narcissen die dansen op het veld, ik vind de veertigdagentijd altijd een prachtige tijd. Je ziet de vitale krachten en de tegenkrachten met elkaar strijden, maar je weet van te voren al dat het leven uiteindelijk toch zal winnen.

De veertigdagentijd is ook een tijd van bezinning, de kleur van de bezinning is paars en die komt ook in het bloemstuk weer terug. Natuurlijk de tegenkrachten roeren zich, chaos in de financiële, de economische, de politieke wereld, ernstige ziektes, psychische verwarring, ze zijn aan de orde van de dag. Het is goed er bij stil te staan, maar dan ook altijd te bedenken dat onder de bevroren aarde die de vitale krachten wil opsluiten, er van alles sluimert, ontkiemt, tot leven komt. Het leven, de liefde, de verbinding is altijd sterker en zal doorbreken ook al zie je er nu nog niets van. Daarom vind ik de veertigdagentijd zo’n mooie tijd. Het is een tijd van verwachting, verwondering, oervertrouwen. Termen waar we in de kerk mee vertrouwd zijn en van waaruit we leven.

Voor mij persoonlijk – en ons gezin – is de komende tijd een spannende tijd. Jullie weten misschien dat ik met Kerst een longontsteking had. Bij de eindcontrole vond men in de rechter long toch nog een plekje wat er niet hoort. En dat plekje wordt op 7 maart operatief verwijderd. Het is een middelzware ingreep, waardoor ik de komende tijd wel even uit de running zal zijn. Ik moet een pas op de plaats maken met mijn werk in de gemeente. Gelukkig is geen mens onmisbaar en we hebben heel veel fijne mensen die het kerkenwerk al heel lang en met liefde doen. Voor al die mensen geldt, dat ze vertrouwelijkheid van groot belang achten, of ze dat nu hebben beloofd in een officiële plechtigheid of niet. Wij hechten erg aan warmte en vertrouwelijkheid in onze hele gemeente en dus ook in het bezoekwerk. De gespreksgroep zal het ook even zonder me moeten stellen, de lezing over cultuur en religie die voor 21 maart gepland stond zal ik op een later tijdstip houden en mijn preekbeurten worden door collega predikanten overgenomen met gezellig koffiedrinken na elke kerkdienst. Nou ja je ziet het: het werk in het Witte Kerkje gaat ‘gewoon’ door en de vitale krachten van verwachting, vertrouwen, verwondering, liefde en verbinding zullen ook in onze piepkleine gemeente van Christus in Gasselte onder de oppervlakte hun belangrijke werk blijven doen. En niet alleen in Gasselte trouwens.

Mijn 3 Havo en Vwo leerlingen zeiden tegen me toen ik ze had verteld dat ik er een tijdje niet zou zijn vanwege die operatie: meneer word alsjeblieft gauw weer beter, want we hebben helemaal geen zin in vervanging. Ik heb hen beloofd dat ik mijn best voor ze ga doen en dat ik met vertrouwen de komende periode in zal stappen.
De lente komt eraan. Ik zou zeggen geniet ervan met volle teugen, laat je strelen door de uitbundige vitaliteit in de natuur. Ga er mee aan het werk, met geloof, vertrouwen en verantwoordelijkheid. En zoek de verbinding waar dat maar kan, want dat wordt met een warme glimlach gadegeslagen en gezegend door de Eeuwige, die wij dienen.

Heel veel liefs en een warme groet
Jan Chr. Vaessen

Ik zou het leuk vinden als je op de gedachten in dit artikel of in andere artikelen wilt reageren.