Overgave/Het nieuwe jaar 2021

Door Carin Tiggeloven

‘Je kunt wel heel erg willen, maar het leven wil even wat anders.’

‘ Ik was afhankelijk van alles. Ik kon mezelf niet douchen, had kookhulp, huishoudelijke hulp, gebruikte een zorgtaxi, want ik kon niet meer rijden. Van totale onafhankelijkheid ging ik naar totale afhankelijkheid. Die eerste twee jaar leverde ik telkens weer een innerlijke strijd. En daarna kwam de totale overgave, en de herrijzenis. ‘ 

Het is een zonnige zondagochtend. We zitten op onze houten stoelen op een groot grasveld, omringd door bomen. Iets verderop ligt een prieeltje, waar kinderen spelen. Af en toe komen de hondjes langs. Voor ons op tafel ligt mijn opname-apparaat. Ik vraag, Pippa vertelt. 

Pippa Pinuppins is een danseres pur sang, en ook schrijfster en kunstenaar. Een vrolijke, wulpse, uitbundige en ook heel hartelijke, lieve vrouw. Ongeveer mijn leeftijd, met een schaterlach en vrolijk hondje, Agapi. Ze ‘doet’ vrouwengroepen en laat vrouwen dansen, buik- , burlesque en nog veel meer om zich te ‘bevrijden en verblijden’, zoals ze zelf zegt. Ze schreef het boek ‘Epische Erotiek’, een zinderende persoonlijke lovestory, maar was ook 6 jaar ziek: neurologische Lyme, stadium 3, een chronische ziekte.

‘Ik zat aan infusen, had verlammingen en heel heftige pijnen en duizelingen. Ik kwam in een rolstoel en was vaak aan bed gekluisterd.’ Ze hield zichzelf overeind met schrijven en tekenen. ‘Als ik die dag mijn hand kon gebruiken, ging ik tekenen; als mijn benen het deden, dan bewoog ik ze.. Je wordt er heel flexibel, maar ook wel eens krankjorum van. Iedere dag moest ik mezelf opnieuw uitvinden. Een neurologische ziekte manifesteert zich namelijk iedere dag anders. Je kunt dus wel heel erg willen, maar het leven wil even wat anders. ‘  

Een zinvolle tijdsbesteding

Bij toeval had ik mijn opnameapparaat meegenomen naar dit tangoweekend op het platteland– net als Pippa ben ook ik een fervente (tango)danseres. Je weet immers maar nooit wie je tegenkomt. Ik was namelijk net begonnen aan een podcastserie: ‘Carin Spreekt Met…’ De serie gaat over hoe mensen het doen: hoe leven en werken ze; hoe blijven ze overeind bij tegenslag en wat is hun geheim? Ik was ermee begonnen om iets te maken waar ik zelf blij van word. Ik luister graag naar podcasts, en vooral naar lange interviews. Dus waarom zou ik die als voormalig radiojournalist niet zelf maken? Bovendien, en misschien wel de voornaamste reden: mijn werk als dagvoorzitter lag en ligt stil. 

Toen onze premier op 16 maart ons via de televisie toespraak, was het gedaan. Meteen daarna werden de afspraken voor bijeenkomsten afgezegd. Het liep net zo lekker. Ik had een mooie opdracht in Aalsmeer en er zouden er meer volgen.

Collega-dagvoorzitters stortten zich dit voorjaar acuut op ‘online’ modereren. Zo wisten sommigen weer werk te vergaren. Maar ik wachtte even af. Ik wilde kijken wat er gebeurde. Maar er gebeurde niets. Het bleef stil. 

De wereld kwam tot stilstand. Dat vond ik ook bijzonder. En daarom startte ik een schrijfproject, samen met een theatermaakster. We lieten mensen brieven aan elkaar schrijven, over hun wensen en dromen voor de toekomst. Het project groeide, naar wel meer dan 100 schrijvers. Er kwam een website, we zochten sponsoring. We hadden er bijna een dagtaak aan. Het werd zomer en ik dacht: er moet weer geld worden verdiend. En ik trok me terug uit het project. 

Op zoek naar betaald werk

Ik benaderde mijn klanten en nieuwe, potentiële opdrachtgevers. Ik paste mijn website aan. Een vriendin suggereerde: je kunt ook monitoring voor Covid-19 gaan doen. Dat klonk als jaren geleden, toen ik na mijn studie Politicologie het aanbod kreeg me te laten omscholen tot helpdeskmedewerker. Gelukkig kon ik toen aan de slag als radiojournalist bij de Wereldomroep. Het was mijn droombaan.

Ik zocht naar opdrachten. En deed zelfs een sollicitatie de deur uit. Ik had een gesprek. ‘We zien je hier al op de redactie rondlopen.’ Of – wat vaker – deed ik een verzoek voor een oriënterend gesprek. Via via kwam ik bij een interessante organisatie, waar ik mijn ei als voorzitter, vragensteller, doorvrager, oplosser, onafhankelijk adviseur – al die dingen waarvan anderen zeiden dat ik er zo goed in was –kwijt kon. Ik belde en ze mailden terug.

‘Hartelijk dank voor je e-mail en interesse in onze organisatie. Ik heb je bericht besproken met onze oprichter, maar op dit moment is er geen interesse in een afspraak.’ 

Dat was begin december. Een dag na weer een persconferentie die weinig goeds beloofde. Inmiddels zit ik al bijna tien maanden aan de TOZO, de Tijdelijke Ondersteuning Zelfstandig Ondernemers. En mijn buffer slinkt. Mijn optimisme heeft zich even verstopt.

De vraag van Jan

En dan vraagt Jan: ‘ Hoe kijk jij aan tegen 2021? Wat zijn voor jou de idealen waaraan je je wilt wijden in het nieuwe jaar?’ Of wij als (oud-)cursisten van de Retorica-jaargangen iets willen schrijven over ‘Overgave’. Dan gaat hij die verhalen publiceren op zijn site. 

Heb ik al nagedacht over mijn idealen voor het volgende jaar? Het lijkt een vraag van een andere orde. Ik wil eigenlijk vooral fijn werk, iets creëren, mooie gesprekken voeren, waarmee ik ook iets voor anderen kan betekenen, en daarvoor worden beloond. Ja, vooral ook dat laatste. 

‘Je kunt wel heel erg willen, maar soms wil het leven even wat anders.’ Die zin van Pippa galmt nog na. Leuk Jan, die vraag: wat zijn mijn idealen voor 2021. 

Ik heb echt geen idee, Jan. Voor mij persoonlijk hult mijn werkende leven zich in mist. Voor de wereld zou ik willen dat we weer dichterbij onszelf, de natuur gaan leven. Dat we de dood niet uitsluiten en daardoor voluit leven, in verbinding met elkaar, met liefde. Dat we kunnen dansen, creëren en zingen en onze levensfasen eerbiedigen. Misschien klink ik heel naïef, maar wat zou ik graag anders leven, niet meer vanuit de gedachte dat alles om geld en werk draait. 

Hoe doet Pippa dat? ‘Heel erg voelen waar de stroom gaat, en niet die kant op buigen waar ik het op wil hebben. Het is zo simpel als met de wind meebewegen en niet ertegen in. Of met de stroom meezwemmen in plaats van tegen de stroom in. De eerste helft van mijn leven heb ik geprobeerd ertegen in te zwemmen en alles uit wilskracht, persoonlijke en lichaamskracht te halen. En ik doe het nu anders. Ik kijk wat er wél kan.’ 

Pippa danst nu weer volop, maar neemt ook haar rust 16 van de 24 uur. Want anders gaat het niet. Creativiteit noemt ze haar toverkracht. 

De engel

Na die mail trok ik maar eens een engelenkaart. Dat doe ik wel vaker als ik het even niet weet of inspiratie nodig heb. Wie kreeg ik: aartsengel Gabriël. Ik ken hem niet zo goed, maar hij had wel een boodschap: ‘Je hebt een belangrijk levensdoel met betrekking tot communicatie en kunst. Laat alsjeblieft je onzekerheid je niet ervan weerhouden om je doel te bereiken. Ik zal je helpen!’

Mijn podcastserie gaat bijna online. Ik sprak naast Pippa ook met Aike, Sigrid, Marije, Stefan, Anouschka en Albert. Mijn oud-collega Andy helpt bij de technische kant van de podcast. Ik ga er mee door. Het schenkt me vreugde, die samenwerking en mooie gesprekken. En dat wil ik delen.

Carin Tiggeloven
December 2020, op voorstel van Jan Vaessen (Retorica)