Menselijkheid

Onderweg met de NS

Laatst had ik een aardige ervaring die met menselijkheid te maken heeft. Ik ging naar Utrecht naar de presentatie van de nieuw Great Place to Live krant over onderwijsvernieuwing. Als één van de schrijvers zou ik daar ook een workshop houden. Ik zat op tijd in de trein en ik verheugde me erop om allerlei mensen weer te zien die ik al een tijdje niet meer had gezien. De reis verliep voorspoedig tot Amersfoort. Toen begon de trein steeds langzamer te rijden tot we voorbij Bilthoven stil stonden. Via de intercom kwam er een mededeling, dat we stil stonden. Daar waren we inmiddels ook al achter. Het kwam door drukte bij Utrecht en de hoop werd uitgesproken, dat we zo weer verder zouden gaan. Dat hoopten wij ook. Maar er kwamen helemaal geluiden meer van de trein zelf en ook de lichten gingen uit. En ja hoor al snel zei de stem via de intercom, dat er geen spanning meer op de bovenleiding stond en men niet wist hoe lang het ging duren. We hebben daar twee uur stil gestaan, mochten de trein niet uit en overal gingen mensen in ons treinstel bellen om afspraken te verzetten, wat regelen omdat vliegtuigen gemist gingen worden, enz. Je kreeg dat allemaal mee omdat het zo stil was in de trein en al die verhalen waren al een bron van vermaak en ook van meeleven. Dat voelde je.

Na twee uur werden we geëvacueerd, dat wil zeggen de trein uit geholpen, maar er waren geen bussen en het station was een half uur lopen. Daar sta je dan met zo’n 300 à 400 mensen in de middle of nowhere, die allemaal hun weg moeten zoeken, omdat het systeem in elkaar geklapt was. Er waren op verschillende plekken rond Utrecht een aantal bomen omgewaaid en op het spoor terecht gekomen en het hele treinverkeer in ons land lag zo’n beetje stil. Uiteindelijk kwam ik vier uur te laat op mijn bestemming aan, de bijeenkomst liep ten einde en ik kreeg nog tien minuten om plenair mijn verhaal te houden. En weet je wat nou zo bijzonder was? Ik heb niemand boos zien worden. Iedereen accepteerde de toestand, het ingestorte treinsysteem, en probeerde te regelen wat er te regelen was in goede harmonie en zelfs met plezier. Toen ik dat zo zei tegen iemand die in Bilthoven bij het station met ons op de lijnbus stond te wachten naar Utrecht zei hij: ik heb één man boos gezien. Hij moest nog naar Maastricht, was nummer 53 van de 52 passagiers die in de enige beschikbare NS-bus mochten, en moest weer uitstappen. Iedereen vond dat deze man het volste recht had om boos te worden. Hij was de enige in die hele menigte.

Eén ding is me onderhand wel heel erg duidelijk geworden. Als je in een crisis zit, of dat nou over de wereldeconomie gaat, een falend spoorwegsysteem of op de kleinere schaal van persoonlijke leed, van systemen moet je het niet hebben. Systemen laten je in de steek. Zoek het zelf maar uit als ons het niet meer lukt. Waar je het wel van moet hebben is menselijkheid. Als de trein uren stil staat, dat je begaan raakt met al die verhalen over gemiste afspraken en vliegtuigen. Als je het niet meer zitten, dat iemand je een warme glimlach geeft of een zachte hand op je schouder. En hoe wordt die menselijkheid gevoed? Door die warme zachte hand, die ik met God verbind en die je in elke situatie opvangt en weer op weg helpt. Oh ja, er is een zachte hand in elke crisis die je geborgenheid geeft, vertrouwen, ontspanning en nieuwe energie om het leven weer in te stappen.

Fijne Kerst allemaal.

Ik zou het leuk vinden als je op de gedachten die hier of elders zijn verwoord wilt reageren.