Storm op de Atlantic

Verhaal bij de boekpresentatie van Vrij, leef je eigen leven van André Meiresonne (Leidschendam, 2008)

André Meiresonne heeft een mooi boek geschreven met de titel Vrij, leef je eigen leven (Uitgeverij Quist, Leidschendam, 2008). Ieder leven kent z’n ups en downs, is een soort golfbeweging van hoogte- en dieptepunten. Vooral hoe je omgaat met de crisissen, die zich in je leven voordoen, speelt in het boek een belangrijke rol. Zo belangrijk dat André mij vroeg om bij de presentatie van zijn boek het verhaal te vertellen van de storm, die ik ooit als jongen van 17 heb meegemaakt midden op de Atlantische Oceaan. Op zijn verzoek zet ik dat verhaal ook maar op m’n weblog, zodat hij ernaar kan verwijzen.

Ik werkte als bellboy – zeg maar picolo – op de Ms. Nieuw Amsterdam, het inmiddels gesloopte klassieke cruiseschip van de Holland Amerika Lijn. We maakten cruises vanuit New York naar de Caribbean. Op één van die reizen zag ik ter hoogte van Miami de Apollo 13 vertrekken op een ruimtemissie die desastreus zou aflopen. Dat was voorspeld door een Amerikaanse toekomstvoorspeller aan wie juist door die voorspelling nogal wat geloof werd gehecht. De zomertijd is in de Caribbean het orkaanseizoen en dus maakten we in die periode trans-atlantische reizen van New York naar Rotterdam en terug.
Op één van deze oversteken werden we midden op de Atlantische Oceaan geconfronteerd met een zware storm – windkracht 12, orkaankracht dus. Nu had die bekende toekomstvoorspeller dit voorzien en voorspeld dat de Nieuw Amsterdam in die storm ten onder zou gaan en met man en muis zou vergaan. Dat gerucht deed de ronde toen we een paar dagen buitengaats waren op weg naar Rotterdam en het werd steeds sterker. Iedereen begon bang te worden, passagiers zowel als bemanning. Gelukkig kwamen we van het ene moment in het andere in die storm terecht. Er was gewoon geen tijd meer voor paniek, het grootste gevaar op zo’n schip met bijna tweeduizend mensen aan boord. De passagiers waren allemaal te zeeziek om nog een stap te kunnen verzetten en de bemanning, die weinig anders te doen had, bereidde zich voor op de dood. Onze enorme oceaanstomer was een speelbal geworden van torenhoge golven, gegeseld door de orkaan waarin we waren terecht gekomen.

Ik was al een tijdje aan boord en had geleerd om bij ruw weer de verschijnselen van zeeziekte wat onder controle te houden door naar buiten te gaan en de frisse lucht op te zoeken. En dat had ook nog een psychologisch effect, je kijkt namelijk het gevaar recht in de ogen. We mochten natuurlijk niet op het voordek komen. Je zou daar door de eerste de beste golf worden weggespoeld. En dus ging ik helemaal naar boven naar het zogenaamde boat deck. Daar stond ik in mijn eentje midden in een kleine donkere en woeste wereld, midden in een brullende natuur die zichzelf in z’n meest verwoestende kracht en macht aan mij openbaarde, mij voor te bereiden op m’n eigen dood.
De diepste emotie, die ik ooit heb ervaren in m’n hele leven, had ik daar in m’n eentje op dat boat deck. Het leek op de ervaring van het heilige, fascinans et tremendum, aantrekkelijk en afstotend tegelijk en dat samen in één gevoel. En dus zei ik tegen God: als het mijn tijd is en het eind van mijn leven daar is, dan is dat wat mij betreft okay. Maar lieve God, denk ook aan al die anderen, ik ben niet de enige hier, er zijn er nog een paar duizend. Daarmee had ik ons lot in de handen van God gelegd. Het gevolg was een enorme innerlijke rust en een diepe vreugde, dat ik nu in de gelegenheid was om deze storm op de Atlantic in al m’n vezels, met m’n hele wezen, te gaan beleven.

Geleidelijk aan begonnen de dikke wolken wat te breken. Een stralende zon ging schijnen in een diepblauwe lucht. De wereld rond het schip werd groter en groter, terwijl de storm de golven nog even hard voortjoeg als voorheen. Nu is het zo, dat als een golf z’n hoogtepunt bereikt, ze breekt en er boven die golf een watergordijn ontstaat, waarin de zon dan een prachtige regenboog schildert. En was de regenboog niet het meest universele teken van de hoop? Er waren natuurlijk honderden brekende golven om ons heen en overal regenbogen zo ver je kon zien. En ineens was ik niet meer alleen. Sommige bemanningsleden waren ook naar boven gekomen om het wonderlijke spektakel te aanschouwen. We waren gewoon sprakeloos en konden er niet genoeg van krijgen. En we daalden af, dek na dek, toen de storm wat begon te luwen, om maar op dezelfde hoogte te blijven als de brekende golven met hun talloze regenbogen.
We waren niet in de storm gebleven en we werden omringd door hoop. De ongestructureerde chaos van de natuur in z’n meest elementaire vorm had ons gedragen en produceerde nu honderden regenbogen om ons heen. Het was alsof God tegen ons zei: wees niet bang, jullie mogen dan kwetsbaar zijn, maar je bent wel waardevol in mijn ogen. Leef dan en wees waardevol voor elkaar.

André, dank je wel voor je mooie, waardevolle boek. Ik wens je toe, dat het ook een waardevol lezerspubliek zal vinden.
Jan

Ik zou het leuk vinden als je op de gedachten die hier of elders zijn verwoord wilt reageren.